“Le sommeil est un chemin qui mène à la soupe du lendemain.”

Powyższe zdanie zostało przeze mnie wyrwane z kontekstu, którym jest książka “La Délicatesse” Davida Foenkinosa, a wybrałam je na tytuł niniejszej notki, albowiem urzekło mnie swoim iluzorycznym bezsensem. Jako miłośniczka nasłuchiwania nieskładnych myśli, które kłębią się w głowie tuż przed zaśnięciem lub w trakcie przebudzania, nie mogłam przejść obojętnie obok twierdzenia, że Sen jest drogą, która prowadzi do zupy dnia następnego. Brzmi dziwnie i tajemniczo – dlatego mniejsza o kontekst :)

Jak się można domyślić, zamierzam dziś rozwinąć wątek książek, które udało mi się przeczytać po francusku, a przy okazji wyartykułować kilka ogólnych refleksji na temat czytania w języku, którego dopiero się uczymy.

Jako druga na liście moich francuskich lektur znalazła się wymieniona wyżej „Delikatność”, do przeczytania której zainspirowała mnie Madeleine na swoim blogu oraz komentarze pod jej wpisem. Cóż, książka zapewne rozczarowywałaby banalnością historii i prostotą języka, gdyby nie fakt, że właśnie tego się po niej spodziewałam i tego oczekiwałam. Jest to bowiem opowieść o pięknej i młodej kobiecie, która traci męża w wypadku, a wraz z nim chęć do życia i wchodzenia w relacje z innymi mężczyznami, aż do czasu gdy owa chęć jej wraca ;) Historia nie zaskakuje, a bohaterowie są równie szablonowi. Co jednak pozytywnie wyróżnia ową książkę na tle innych romansidełek obyczajowych, to odrobina humoru oraz ciekawa kompozycja. Na początku dowiadujemy się, że główna bohaterka, Nathalie, czytała „Grę w klasy” Cortazara (Marelle), zaś później Foenkinos, trochę na wzór Cortazara, przeplata „zasadnicze” rozdziały krótkimi wstawkami luźno powiązanymi z fabułą, definicjami, sentencjami, wynikami meczów, przepisami kulinarnymi, etc. Z „Grą w klasy” nie może się to równać, ale stanowi przemyślany i przyjemny w odbiorze zabieg.

Piosenka, której Nathalie lubiła słuchać ze swoim mężem: 

Polecam „Delikatność” w oryginale wszystkim uczącym się francuskiego, gdyż czyta się ją lekko i przyjemnie, słownictwo nie jest przesadnie wyszukane, a niektóre nowe dla mnie słówka pojawiły się tyle razy, że zdążyłam je już zapamiętać. Oceniam, że zrozumiałam bardzo dużo – a na pewno wszystko, co najważniejsze – mając oczywiście do pomocy mój słownik francusko-francuski (z którego czasem rozumiałam mniej).

W komentarzu do mojej poprzedniej notki Robert stwierdził, że czytając książkę po francusku lubi wszystko zrozumieć, a nie tylko przelecieć po łebkach. Nie jestem do końca pewna, czy w moim przypadku byłoby to dobre podejście – wszystko zależy od tego, co rozumiemy przez „zrozumienie wszystkiego”, a co przez „czytanie po łebkach”. Oczywiście wybierając lekturę trzeba ją dostosować do swojego poziomu, a nie porywać się z motyką na słońce. Nie upierałabym się jednak przy rozumieniu absolutnie wszystkiego, zwłaszcza że w moim przypadku albo drastycznie ograniczyłoby to wybór lektur, albo zmusiło mnie do ciągłego wertowania słownika i wybijało z rytmu. Wybijanie z rytmu wydaje się niepożądane, bo tylko w miarę płynne czytanie i „słyszenie” w głowie francuskiego tekstu pozwala mi powoli nabierać wyczucia, tak żeby później móc intuicyjnie decydować, że coś będzie brzmiało dobrze. Szatkowanie tekstu na pojedyncze słowa zostawiam sobie na naukę z podręcznikami. Uważam, że najważniejsze jest zrozumienie tego, co się dzieje i nadążanie za fabułą. Dlatego jeśli jakaś sytuacja wydaje mi się niejasna, a ma to duże znaczenie dla akcji – sięgam po słownik. Im więcej tła zrozumiemy, tym oczywiście lepiej, bez sensu byłoby też pomijać całe akapity, ale myślę, że czasem można pozwolić sobie na przeskoczenie nad jakimś mniej zrozumiałym zdaniem albo na zignorowanie nieznanego słowa, jeśli nadal rozumiemy co się dzieje. Tak samo możemy domyślać się, co znaczy dane słowo, bo tak nam wynika z kontekstu i jeśli wszystko mniej więcej trzyma się kupy – odpuścić sobie sprawdzanie. Chyba że jesteśmy bardzo ciekawi :) 

Przyznam, że wciągnęło mnie czytanie po francusku i chyba na jakiś czas zmniejszę ilość lektur „ambitnych” na rzecz prostych, ale francuskich.