Michel Legrand, francuskie piosenki, subjonctif i liczne wiatraki.

W to leniwe, noworoczne popołudnie i wieczór, kiedy wszyscy snują się po domu, lekko niedospani i znudzeni internetem, który z choinek i tematów świątecznych przeskoczył na tematy postanowień noworocznych i zdjęć z niedawnych imprez, chciałabym zaproponować Wam temat niezbyt wymagający, ale i nie związany z żadną okazją, z żadną szczególną datą w kalendarzu. Nie będzie podsumowań, sylwestrowo-noworocznego słownictwa, ani planów na rozpoczęty właśnie rok, postaram się natomiast łagodnie Was ukołysać i odprężyć. A może przy okazji nieco zaciekawić i zainspirować do poszukiwania nieodkrytej przez Was dotąd muzyki francuskiej.

Michel Legrand, francuski kompozytor filmowy, ma na swoim koncie sporo piosenek, które wpadły mi w ucho i podbiły moje serce. Bywają liryczne, czasem dowcipne, czasem nieco jazzowe, często dość znane, więc jest szansa, że już się z nimi zetknęliście.
To Legrand skomponował muzykę do słynnych „Panienek z Rochefort” i „Parasolek z Cherbourga”, w którym to musicalu – po raz pierwszy – wszystkie bez wyjątku kwestie aktorów były śpiewane.

„Les parapluies de Cherbourg” to film opowiadający historię dość prostą: oboje młodzi, zakochani, on zostaje powołany do wojska i wysłany do Algierii, a ona przysięga, że będzie na niego czekać. Jak to z takimi przysięgami bywa – nie wnikajmy teraz. Przed rozstaniem wszystko wydaje się oczywiste, obietnice zdają się mieć charakter niezłomnych, a cała scena jest dramatyczna jak należy. Poniższa piosenka ma bardzo piękną melodię, stanowiącą jeden z motywów przewodnich filmu. Wpada w ucho i zapada w pamięć.

Na marginesie mogę Wam zdradzić, że ów utwór zaszczepił we mnie pomysł stworzenia listy „dziesięciu najbardziej dramatycznych zastosowań trybu subjonctif w piosenkach”. „Mon amour, il faudra pourtant que je parte” jako odpowiedź na propozycję sekretnego ślubu i ucieczki przed obowiązkiem służby ojczyźnie, zawiera w sobie na tyle silny ładunek emocjonalny, że pozwoli zapamiętać nie tylko konieczność zastosowania trybu łączącego po „il faut que...” (co jest wszak dość oczywiste), ale i następującą po nim właściwą formę czasownika „partir”.

„Parasolki...” oglądałam już jakiś czas temu i choć nie czuję potrzeby ponownego seansu, to do samej muzyki chętnie wracam. Proponuję też małą zabawę – spróbujcie przez jeden dzień śpiewać wszystko to, co chcielibyście powiedzieć. Najlepiej po francusku! :)

Tymczasem przymierzam się do obejrzenia „Les demoiselles de Rochefort” - choć mam wrażenie jakbym już znała ten film, za sprawą piosenek z płyty „Demy en musique”. Nawiasem mówiąc, Legrand otrzymał w 1968 roku nominację do Oscara za muzykę z tego musicalu. „Chanson de Delphine à Lancien”, zawierająca w sobie pewną dozę wymówek, spodobała mi się najbardziej. 

Na płycie, o której przed chwilą wspomniałam, utwór ten pojawia się w wykonaniu zespołu Superets, który za jego sprawą wygrał jedną z edycji konkursu des inRocKs Lab, w którym uczestnicy śpiewali piosenki z filmów Jacquesa Demy. Interpretacja ta jest dość interesująca, nazwałabym ją bardziej nowoczesną gdyby nie fakt, że od strony instrumentalnej najbardziej rzuca się w uszy elektroniczny dźwięk klawiszy, przywodzący na myśl lata osiemdziesiąte. Ku własnemu zaskoczeniu bardzo spodobała mi się ta wersja, może za sprawą bijącej z niej energii, w każdym razie owa elektronika wydała mi się całkiem udanym pomysłem. Wersja oryginalna w wykonaniu Catherine Deneuve jest delikatniejsza i ma więcej czaru, ale zachęcam do posłuchania także wersji Julii i Léo. 

Zastanawiałam się, czy zamęczać Was dalej musicalami, bo na mojej liście jest jeszcze jeden film z Catherine Deneuve, tym razem w roli księżniczki uciekającej przed ojcem, który postanowił ją poślubić – znacie zapewne baśń o Oślej Skórce. „Recette du cake d'amour” byłaby wszak idealną propozycją dla wszystkich tych, którzy są właśnie na etapie nauki rodzajników cząstkowych, albo po prostu szukają przepisu na ciasto miłości. Polecam jednak samodzielne poszukiwania tej piosenki, a tymczasem przejdę do ostatniego utworu, który chciałabym Wam przedstawić.

Zawsze jestem bardzo rozczarowana gdy odkrywam, że istnieje wspaniała piosenka w angielskiej wersji językowej, której niestety wersja francuska nie dorównuje (powinno być przecież na odwrót!). Tak było w przypadku skomponowanego przez Legranda utworu do filmu „Afera Thomasa Crowna” - w wersji z 1968 roku. Piosenka „The Windmills Of Your Mind” doczekała się niezliczonej ilości coverów, samych wykonań w języku francuskim znalazłam około trzydziestu, jednak tylko to filmowe, anglojęzyczne wykonanie ma w sobie coś, co naprawdę porusza we mnie różne czułe struny. 

 

Szukałam wersji francuskiej, która miałaby podobny klimat, jednak większość z nich jest dużo wolniejsza, przez co traci na dramaturgii. Ostatecznie proponuję Wam dwie opcje – sami zdecydujcie, czy któraś z nich umywa się do oryginału. A może znacie inną, lepszą interpretację „Les moulins de mon cœur”? 

1) Claude François

 

2) Cœur de Pirate na pewno nie trzeba Wam przedstawiać.