5 francuskich filmów dla wymagającego widza (W 80 blogów dookoła świata #4)

Ale czego Widz wymaga? Z pewnością nowego wpisu spod szyldu „W 80 blogów dookoła świata” (zwłaszcza że w zeszłym miesiącu niestety się nie doczekał). Poza tym Widz wymaga niechybnie, by polecane filmy były w języku francuskim, a przynajmniej tego się po nich spodziewa wchodząc na niniejszego bloga – i w tym zakresie nie spotka go rozczarowanie! Co do dalszych wymagań mogę jedynie snuć przypuszczenia, które i tak nie będą w pełni trafne, z uwagi na różnorakie gusta amatorów języka francuskiego. Pozwoliłam sobie jednak założyć, że wszyscy już słyszeli o „Amelii”, „Nietykalnych” i „Jeszcze dalej niż północ”, może nawet są lekko zmęczeni zatrzęsieniem francuskich komedii (romantycznych i nie tylko). Wiem, wiem, lato w pełni i pewnie sporo czytelników nie miałoby nic przeciwko jakiemuś sympatycznemu i niewymagającemu filmowi, ale pomyślałam sobie, że najwyżej wrócicie tu zimą, kiedy najdzie Was ochota na coś ambitniejszego. Postanowiłam bowiem przedstawić Wam kilka starszych tytułów, po które naprawdę warto sięgnąć, mimo że nie ukrywam, że niektóre mogą okazać się ciężkie.

„L'argent de poche” (Kieszonkowe)

Film dla tych wszystkich, którzy obchodzili dotąd filmy Truffauta szerokim łukiem, uznając je za nieznośnie nowofalowe i niestrawne dla normalnego widza. Może przypadnie Wam do gustu nieco mniej typowe dzieło tego reżysera, składające się z luźno powiązanych scen, skupionych wokół gromadki dzieciaków z jednego miasteczka. Truffaut miał niezwykły talent do pracy z dziećmi, które w jego filmach wydają się bardzo spontaniczne i naturalne, nawet mimo tego, że dla niektórych przewidziane zostały naprawdę niełatwe role – oprócz zabawnych anegdot z domu i podwórka pojawiają się bowiem takie tematy, jak pierwsza niewysłowiona miłość, czy przemoc w rodzinie. Film ten sprawił mi ogromną przyjemność i nawet mimo przewijających się w nim poważnych problemów pozostawił w pozytywnym nastroju. A jedną scenę – uroczą, zabawną i mrożącą krew w żyłach – oglądam sobie często i za każdym razem cieszy mnie ona tak samo. Nie wiem, czy wyrwana z kontekstu tak samo przypadnie Wam do gustu, ale nawet jeśli nie, to przynajmniej utrwalicie sobie, jak pieszczotliwie woła się po francusku kotki :) A kto się wsłucha, ten może się również dowiedzieć, co to znaczy „tomber dans les pommes”.

„L'homme qui amait les femmes” (Mężczyzna, który kochał kobiety)

I jeszcze jedno działo Truffauta, tym razem film o miłości opowiedziany z perspektywy mężczyzny – kolekcjonera, łowcy, konesera kobiecych wdzięków. Główny bohater, Bertrand, nie jest jednak zwykłym uwodzicielem; zdawać by się mogło raczej, iż jego miłość do płci pięknej jest tak ogromna, że nie jest w stanie się spełnić w objęciach tylko jednej kobiety. Jego wrażliwość na detal i umiejętność dostrzegania piękna w zupełnie różnych od siebie przedstawicielkach płci niewieściej pozwala traktować go z większą wyrozumiałością, niż przeciętnego pustogłowego podrywacza. Bertrand opowiada więc o swojej miłości (bardziej do idei kobiety, niż do konkretnej osoby), biorąc za pretekst pojawienie się pary nóg, za którą pogoń obsesyjnie go opętała. W filmie sporo jest ciekawych spostrzeżeń na temat relacji międzyludzkich i sporo zmysłowości. Polecam jako studium interesującego przypadku :)

„Nogi kobiet to cyrkle, które odmierzają kulę ziemską na wszystkie strony, dając jej równowagę i harmonię”.

„Code inconnu” (Kod nieznany)

Film, który wywarł na mnie bardzo duże wrażenie, mimo iż w odbiorze był dość trudny – jak to zresztą bywa z filmami Hannekego. Na początku trudno się połapać w tym z pozoru bezładnym chaosie krótkich scen, urywających się ni stąd, ni zowąd, w tym skakaniu pomiędzy różnymi postaciami, których być może nic nie łączy. Co najwyżej świat, w którym żyją, pełen przemocy i wzajemnej obojętności. Dopiero po pewnym czasie odkrywamy, że w tym filmie forma również stała się treścią, że tworzy pewien kod – kto wie, czy możliwy do złamania, bo tak naprawdę sedno problemu to niemożność porozumienia się.

Nie polecam poszukiwaczom lekkiej i przyjemnej, a w dodatku jednolitej konstrukcyjnie historii. Raczej dla tych, którzy szukają intelektualnego wyzwania i refleksji na ważne tematy w niecodziennej, ale ciekawej formie. Ale jeśli Wam się nie spodoba, to nie zrażajcie się od razu do Hannekego, dajcie szansę innym jego filmom – przynajmniej „Pianistce”, o której też chciałam wspomnieć, ale zabrakło już miejsca. Może nie jest lżejsza, ale przynajmniej zrealizowana w bardziej konwencjonalny sposób.

„Le locataire” (Lokator)

Tym razem coś dla fanów thrillerów psychologicznych, w szczególności doprawionych szczyptą schizofrenii. Opowieść o polskim imigrancie (w tej roli sam reżyser - Roman Polański) który wprowadza się do świeżo wynajętego pokoju przy spokojnej paryskiej ulicy; poprzednia lokatorka dopiero co go opuściła – przez okno, prawdopodobnie bez powodu. Atmosfera w kamienicy jest co najmniej dziwna, sąsiedzi zachowują się podejrzanie, film ogląda się więc w ciągłym napięciu. Jest mrocznie, nieco duszno i klaustrofobicznie, a zakończenie zaskakuje jak w dobrym kryminale.

Sięgając po ten film nie zapomnijcie sprawdzić, którą wersję językową wybieracie. Okazuje się bowiem, że został on nakręcony zarówno po francusku, jak i po angielsku. Niestety, nie udało mi się znaleźć francuskiego trailera, dlatego wrzucam w angielskiej wersji językowej. Dostępne w internecie francuskojęzyczne sceny zdradziłyby Wam za dużo :)

„Dans la maison” (U niej w domu)

Wyłamując się z konwencji prezentowania Wam już dobrze uleżałych filmów na koniec zostawiłam całkiem świeże dzieło Ozona. Film ów obrazuje relację, jaka wykształca się – albo raczej w jaką wplątuje się nauczyciel literatury, zaintrygowany wypracowaniami swojego ucznia. Szesnastoletni chłopak, Claude, podgląda życie w domu swojego kolegi i pod pretekstem doskonalenia literackich talentów opisuje je w odcinkach, dostarczając nauczycielowi fascynującej lektury do poduszki. Nie do końca wiadomo, gdzie kończy się prawda, a zaczyna prowokacja i czy to jeszcze niewinne wprawki literackie, czy raczej uzależnienie od podglądania cudzych sekretów. Trudno mi jednoznacznie zakwalifikować ten film, który z obyczajowej historii o nauczycielu i uczniu przekształca się w coś na kształt thrillera, a może dramatu? Nie jest to może film wybitny, ale na pewno wciągający.

Znaleźliście wśród tych filmów coś dla siebie? 

Zajrzyjcie też na inne blogi biorące udział w akcji, na których znajdziecie nie tylko francuskie filmy godne polecenia.

Francja:
Français-mon-amour: Francuskie, filmowe poczucie humoru
Blog o Francji, Francuzach i języku francuskim: To trzeba zobaczyć!

Hiszpania:
Hiszpański na luzie: 5 filmów hiszpańskich, dobrych i lepszych

Holandia:
Język holenderski - pół żartem, pół serio: Holenderskie filmy

Niemcy:
Blog o języku niemieckim: Najlepsze niemieckie filmy

Rosja:  
Rosyjskie śniadanie: Ciekawe co w kinie rosyjskim
Daga tłumaczy - 5 rosyjskich filmów

Stany Zjednoczone:
Learn English Śpiewająco: 5 filmów amerykańskich, które warto obejrzeć

Szwajcaria:
Szwajcarskie Blabliblu: 3 przepiękne filmy w języku szwajcarskim (czyli po niemiecku, francusku i włosku)

Szwecja:
Szwecjoblog: 5 naprawdę smutnych filmów ze Szwecji

Wielka Brytania:
English-Nook: 5 brytyjskich filmów wartych polecenia
Angielski dla każdego: 5 najlepszych filmów i seriali po angielsku

Wietnam:
Wietnam info: 5 wietnamskich filmów, które warto obejrzeć

Włochy:
Wloskielove: 5 włoskich filmów, które wcisną cię w fotel