Czy można nie lubić nauki francuskiego? - Relacja na żywo z rozstań i powrotów.

Po mniej więcej dwóch i pół roku rozognionej nagle i wciąż podsycanej namiętności przyszła pora na separację z rozsądku – ja poszłam do swoich spraw, a francuski... francuski to nawet nie wiem, gdzie poszedł, chyba sobie przysiadł gdzieś cicho w kąciku, czasem tylko nieśmiało zagadywał (jak kolega) i cierpliwie czekał. Nie robił wymówek, wiedział, że mam inne sprawy na głowie i liczył na to, że skoro obiecałam, to wrócę.

A teraz wreszcie mogę wrócić, ale jakoś tak trudno.

Niniejszy wpis będzie miał charakter niedookreślony, bo przez palce nie chce mi przejść słowo „motywacyjny”. Ciężko mi się do niego zabrać po tylu miesiącach przerwy, kiedy to mój kontakt z francuskim ograniczał się do sporadycznego słuchania radia i jeszcze rzadszych spotkań z C. Nie było szans na naukę języka, bo każdą wolną chwilę poświęcałam na naukę czegoś innego; w ten sposób francuski przestał być częścią mojego życia, odzwyczaiłam się od niego, z czasem coraz więcej zapominając. I oto nie wiem, gdzie jestem, czy powtarzać to czego uczyłam się dawniej, czy iść dalej i liczyć na to, że samo się coś w międzyczasie powtórzy – część z Czytelników pewnie kojarzy, że nigdy nie byłam fanką wracania do starych notatek, a powtarzanie to moja wielka zmora. A teraz z moim francuskim jest tak, że niby rozumiem i potrafię się dogadać, ale widzę, że sporo podstawowych słówek i gramatyki uleciało; a przecież dobrze by było mieć porządek w głowie choćby u podstaw. Sięgam po zeszyt, otwieram podręcznik, ale nie ma we mnie tej iskry, co dawniej, odkładam, nie wiem co robić. Przez głowę przechodzi niepokojąca myśl: a może ja już nie lubię się uczyć francuskiego? (Co z moją ambicją, żeby mówić i pisać płynnie?)

Moją pierwszą myślą było nieafiszowanie się z tym chorobliwym stanem, odsunięcie póki co na bok tematyki językowej i rozruszanie bloga za pomocą tematów pobocznych – do czasu, aż znowu się wkręcę. Bo że się wkręcę, to nawet nie ma dyskusji, przecież celem na najbliższe miesiące jest wdrapanie się na poziom C1. Uznałam jednak, że taki oto post może być przydatny dla osób uczących się języków obcych, choćby z psychologicznego punktu widzenia – zawsze to miło spotkać towarzysza w niedoli. A jestem pewna, że niedole braku motywacji i trudy początków to coś, co dotyka nie tylko mnie.

Dlatego na pytanie tytułowe „czy można nie lubić nauki francuskiego” odpowiadam: można, ale nie można. Czyli da się, ale nie należy ;) Trudno tak bez żadnego zewnętrznego przymusu uczyć się regularnie i efektywnie czegoś, czego się nie lubi, ale jeśli się kiedyś lubiło, to jest szansa, że uczucie wróci, tylko trzeba sobie tamten stan przypomnieć. Za jakiś czas opowiem Wam, jak bardzo naiwne jest moje dzisiejsze przekonanie :)

Tymczasem postanowiłam stworzyć jakiś wstępny plan albo co najmniej szkic tego, jak powrócić do lubienia nauki francuskiego. Jestem przekonana, że trzeba go sobie zaaplikować w dużej dawce, tak żeby wciąż wracać do niego myślami, metoda małych kroczków odpada, za starzy na to jesteśmy, ja i mój obcy język. Musi być znowu tak, że się ciągle zastanawiam, jak coś powiedzieć i przebieram nogami ze zniecierpliwienia, żeby jak najszybciej to sprawdzić. Zaczęłam od naprawdę miłej i motywującej marchewki – kupiłam bilet na koncert ZAZ w Warszawie. I już przebieram nogami :)

Tymczasem spróbuję porobić nowe lekcje z ulubionych podręczników – może się okaże, że wcale nie ma potrzeby uczenia się wszystkiego od nowa, a ewentualne luki w wiedzy, którą już powinnam mieć, będę uzupełniać w razie potrzeby (w przyszłości możecie się spodziewać recenzji bardzo porządnej książki do gramatyki – Grammaire expliquée du français, niveau intermédiaire). Codziennie francuskie książki, radio, piosenki – trzeba przecież porządnie tę Zaz odświeżyć, żeby dostać odznakę wzorowej fanki! Niestety, C. opuszcza Kraków, więc będę musiała rozpocząć poszukiwania nowego frankofona do konwersacji, co dodatkowo trochę zniechęca. No ale konwersować trzeba, nie ma się co czarować. Daję sobie czas do końca roku na powrót do rozsądnej kondycji, choć z drugiej strony wiem, że w takie szaleństwo jak kiedyś (po kilka godzin dziennie nad zeszytem i książką) to już raczej nie wpadnę, bo nie mam na to czasu. Na mój profil u profesora Pierre'a też nawet boję się zaglądać – jakiś milion zaległych powtórek jest zapewne nie do nadrobienia, więc może zacznę od nowa, wybierając tylko te słówka, z którymi mam jakiś problem? 

Zdaję sobie sprawę, że ten wpis jest dość chaotyczny, ale taki właśnie chaos hula sobie teraz po mojej głowie. Liczę na to, że za jakiś czas będę Wam mogła w sposób nieco bardziej uporządkowany i konkretny opowiedzieć o tym, jak sobie poradziłam z tym niepokojącym stanem i może zaproponować kilka skutecznych rozwiązań z własnego doświadczenia. A tymczasem, jeżeli macie jakieś własne wskazówki i porady, jak przełamać tę bezradność i poczucie braku zainteresowania nauką, koniecznie dajcie mi znać w komentarzach. Jeśli ktoś z Was prowadzi bloga, na którym opowiada o swoich zmaganiach z nauką języka – niekoniecznie francuskiego – również niech się nie wstydzi podać linka, z pewnością pomoże mi się zainspirować. Nie ma szans, żebym ten francuski zostawiła taki rozgrzebany, więc o przyszłość mojego uzależnienia od francuszczyzny nie musicie się za bardzo martwić. Blog rusza na nowo, w najbliższym czasie możecie się spodziewać nowych wpisów (w tempie takim jak poprzednio, bez szaleństw), a już niebawem druga odsłona świątecznej akcji „Blogowanie pod jemiołą” - chodzi mi po głowie coś specjalnego, ale o tym na razie nic nie mówię, żeby nie zapeszyć. Do poczytania!