Dwie Francuzki dla początkujących.

Któregoś razu przeglądając statystyki bloga odkryłam, że został on wyszukany za pomocą frazy „Francuzki dla początkujących”. Rozbawiona tą literówką zapytałam mojego mężczyznę, czy przychodzą mu do głowy jakieś ładne Francuzki, które poleciłby początkującym amatorom kobiecej urody, zaś on bez wahania wskazał na Isabelle Adjani. Cóż, ten wybór nie był dla mnie zaskoczeniem, znając upodobanie mojego chłopca do aktorek o wielkich oczach i twarzach niewiniątek :) Sama zresztą, podczas seansu „Królowej Margot” czy „Miłości Adele H.” też byłam pod wrażeniem tej gładkiej buzi i niebieskich oczek, natomiast parę dni temu, widząc ją w roli Camille Claudel (w filmie o takim samym tytule) utwierdziłam się w przekonaniu, że świetnie wczuwa się w postaci kobiet balansujących na granicy obłędu – czy nawet przekraczających tę granicę.

„Camille Claudel” to film biograficzny, który opowiada o losach młodej i niezwykle utalentowanej rzeźbiarki. Jej nazwisko może Wam się wydać znajome, jeśli zdarzyło Wam się zwiedzić muzeum Rodina w Paryżu – artystkę łączyła bowiem z tym słynnym rzeźbiarzem bardzo burzliwa relacja. Muszę się przyznać, że będąc w tym muzeum zwróciłam uwagę na rzeźby Claudel – pamiętam, że szczególnie spodobała mi się „La Valse”, która oczarowała mnie swoją lekkością – ale w ogóle przy tym nie zarejestrowałam, że to nie Rodin. Teraz, po jako takim zapoznaniu się z biografią Camille, zrozumiałam, że był to wielki nietakt z mojej strony, jako że artystka przez cały czas trwania swojej kariery walczyła o uwolnienie się od etykietki „uczennicy Rodina”, od pracy na jego konto i zdobycie uznania jako indywidualny twórca. 

Claudel, jaką pokazała mi Adjani, była kobietą jednocześnie silną, zdecydowaną, taką która wie, czego chce – i słabą, delikatną, niestabilną psychicznie. To kolejna po Adeli Hugo postać grana przez tę aktorkę, której nie jestem w stanie do końca ogarnąć swoim nieco sceptycznym, bardziej rozważnym niźli romantycznym umysłem. Obsesja na punkcie mężczyzny, miłość, pasja, gniew, nienawiść i zazdrość to mieszanka, którą z pewnością trudno w sobie pomieścić, co zresztą Adjani przedstawia bardzo przekonująco, a cały obraz jest zarazem smutny i intrygujący. Pozostawia też w pamięci obraz Rodina dużo mniej pozytywny niż ten, który sobie stworzyłam oglądając wyłącznie jego rzeźby. Warto więc obejrzeć ten film nie tylko dla samej Isabelle, ale ze względu na dobrze opowiedzianą historię (mimo że może nie jest ona bardzo zaskakująca) i dodatkowo piękną muzykę.