Inne koty do bicia i trochę kociej muzyki.

Ostatnio raczej milcząco partycypowałam w okołofrancuskiej blogosferze i nie spisywałam żadnych obszernych przemyśleń i dywagacji, ale to wcale nie dlatego, że się znudziłam i poddałam. Może trochę zwolniłam, ale to dlatego, że miałam inne koty do bicia – z francuska: j’ai eu d’autres chats à fouetter.

Szczęściem jest to jedynie brutalna metafora oznaczająca, że musiałam zająć się innymi sprawami niż prowadzenie bloga, choć niekoniecznie było to dręczenie niewinnych zwierząt.

Wyrażenie „avoir d’autres chats à fouetter” poznałam za pomocą wspominanego już kilkakrotnie Profesora Pierre i przyznaję, że wzbudziło ono moją nieufność. Czy to jakieś niszowe powiedzonko, czy Francuzi naprawdę tak mówią? Po prostym wpisaniu w Google pojawiły się same odesłania do różnych słowników (np. wspominanego już przeze mnie expressio) i for językowych, ale już po odmienieniu „avoir” pojawiło się trochę wyników wskazujących na to, że jednak Francuzi faktycznie batożą swoje kociaki ;)

Mimo że zaprzątały mi głowę sprawy edukacyjne i zawodowe, cały czas starałam się podskubywać tu i ówdzie różne książki, ażeby kontakt z językiem został zachowany. A wraz z nadejściem wiosny przerzuciłam się z radia na francuskie piosenki, do czego akurat zainspirowały mnie moje zajęcia z angielskiego. Wybrałam sobie na uczelni całkiem fajny kurs, na którym skupiamy się prawie wyłącznie na prawidłowej wymowie i rozumieniu ze słuchu, uczymy się używać ust, języka i podniebienia tak, żeby wyprodukować właściwy dźwięk, zwracamy uwagę na melodię zdań i intonację, a ostatnio również śpiewaliśmy. Śpiewanie jest naprawdę fajne, bo uczy szybkiego, płynnego wymawiania słów, które zlewają się i łączą ze sobą i pozwala pozbyć się tendencji do nienaturalnie dokładnego artykułowania. 

Powyższe spostrzeżenia zapragnęłam przenieść na płaszczyznę mojej nauki francuskiego. Na pierwszy ogień wybrałam piosenkę o przyjemnej, dość prostej melodii, która brzmi co prawda dość dziewczyńsko, ale nic to. 

Najpierw posłuchałam jej w kółko parę razy, potem poszukałam tekstu żeby sprawdzić, jak dużo wyłapałam, a co mi umknęło. To i owo sprawdziłam w słowniku, a potem – głośniki poszły w ruch, tak żeby choć trochę zagłuszyły moje kocie zawodzenie. Właśnie, właśnie, dobrze jest wyczuć taki moment, kiedy nikogo nie ma w mieszkaniu, bo nie każdy może docenić nasze popisy wokalne...

Wydaje mi się, że wrzucona powyżej piosenka ma jeszcze tę zaletę, że niewiele jest w niej wymawiania tych samogłosek, których normalnie się nie wymawia, a w piosenkach owszem. Przynajmniej gdy tak jej słucham moim początkującym uchem :)  Natomiast śpiewanie w ogóle ma tę zaletę, że daje mi kolejną możliwość „mówienia”, przyzwyczajania buzi do używania języka francuskiego, a to bardzo cenna rzecz, gdy człowiek uczy się samodzielnie i raczej nie ma z kim pogadać.

Tak mnie wczoraj pozytywnie nastroił ten Goldman w połączeniu z ciepłym wieczorem, że aż wyciągnęłam mojego mężczyznę na randkowy clubbing. Zaliczyliśmy zatem café crème i migdałowe croissanty w Charlotcie, francuskie wino w Camelocie, a na koniec jeszcze trochę wina i deskę francuskich serów w „La Petite France”. Pragnienie croissanta dręczyło mnie zresztą od paru dni i może ten wczorajszy nie był całkiem jak oryginalny francuski, ale i tak sprawił mi dużo przyjemności. No a sery – jak to sery – pyszności :)