Śladami Van Gogha i Cézanne'a: post-prowansalskie post-impresje.

Rozpakowywanie walizek nigdy nie było moją mocną stroną, dlatego od popołudnia stoją gdzieś w kącie, podczas gdy ja zdążyłam już odespać zbójecko wczesny lot z Marsylii i niezbyt wygodny powrót pociągiem z Warszawy i na nowo poczuć się w domu jak u siebie. Tygodniowe wakacje na południu Francji przyniosły mi oczywiście wiele przemyśleń językowych, które wkrótce znajdą ujście w osobnym wpisie, ale już teraz mogę powiedzieć, że wróciłam dumna z siebie, podbudowana swoimi umiejętnościami i oczywiście gotowa do dalszej nauki – z przekonaniem, że choć jeszcze bardzo wiele przede mną, to tak naprawdę jeśli się chce, to nic nie jest trudne.

Tymczasem, pociągając noskiem (gorące dni, chłodne noce i silny wiatr – gdyby to nie wystarczyło żeby się przeziębić, polecam dorzucić kąpiele w zimnych zatoczkach), zabieram się do szybkiej relacji z podróży.

Oszczędzę Wam, drodzy Czytelnicy, ciekawostek dostępnych w przewodnikach po Prowansji, a skupię się na tym i owym, co mi akurat przyjdzie do głowy – i postaram się dorzucić parę informacji praktycznych, których przewodniki raczej nam poskąpiły, a może komuś się jeszcze przydadzą. W szczególności, że postanowiliśmy zwiedzać okolice stacjonując w Marsylii i dojeżdżając do kolejnych atrakcji za pomocą publicznego transportu. Nie jest to może najtańsze rozwiązanie, ale jadąc tylko we dwoje nie bardzo mieliśmy chęć na wynajmowanie auta – wydawało nam się to mało opłacalne, a poza tym, jak szybko zauważyliśmy, idąc wzdłuż ulicy wygodniej było liczyć auta nieuszkodzone, niż powgniatane i porozbijane. Prowansalczycy chyba nie przywiązują się za bardzo do swoich samochodów i trochę strach by było wypuszczać się pomiędzy nich na drogę :)

Niestety, nasz model podróżowania bardzo zawężał nam pole manewru i za wiele tej prawdziwej, wiejskiej Prowansji nie zobaczyliśmy (myślę, że w tym celu lepiej by było przynajmniej stacjonować w Awinionie, ale chcieliśmy mieć morze pod ręką). Większe miasta, takie jak Arles, Awinion i Aix-en-Provence, są dobrze skomunikowane z Marsylią i do tego bardzo malownicze, więc przyjemnie było pospacerować po ich wąskich, klimatycznych uliczkach, ale nasze znudzone zwiedzaniem miast i muzeów dusze pragnęły raczej bliskości przyrody. I parę razy pragnienia te zostały zaspokojone. 

Najprzyjemniejsza nasza wycieczka prowadziła na Górę Świętej Wiktorii, która była inspiracją dla wielu dzieł Cézanne'a. Łatwo się tam dostać z Marsylii, jadąc busem do Aix-en-Provence, a następnie kolejnym busem nr 140 w stronę Vauvenargues (miasteczka, w którym mieszkał Picasso) – miła Pani w informacji na dworcu chętnie da nam rozkład jazdy i wskaże przystanek docelowy. Warto też zaopatrzyć się w wygodne buty. Ja po drodze oczami wyobraźni widziałam te nagłówki gazet o nieodpowiedzialnej turystce z Polski, która spadła w przepaść, bo poszła w góry w sandałkach – nie róbcie tego błędu i zapakujcie coś bardziej adekwatnego na górskie wycieczki ;) Sama trasa pod górę (niebieskim szlakiem) zajmuje około dwóch godzin i jest bardzo ładna, a zejście do Vauvenargues trwa trochę mniej i nie jest szczególnie ciekawe. Za to widoki ze szczytu są imponujące, nawet jeśli pod krzyżem na samym szczycie nie ma za wiele miejsca i trochę strach, że się spadnie (gdy się tam włazi w sandałkach...). Druga praktyczna rada dotyczy pory wycieczki – lepiej zacząć wcześnie, bo gdy się dotrze do miasteczka popołudniu, to żołądki mogą się bardzo zbuntować na wieść o braku restauracji serwujących obiad o tej porze. Na każdych wakacjach jest zresztą to samo – sjesta nie zsynchronizowana w czasie z nawykami polskiego żołądka zmusza nas do jedzenia, kiedy jeszcze nie jesteśmy głodni, bo alternatywą jest późniejsze bycie głodnym cały dzień :) To, i jeszcze podawanie najpierw sałatki jako tak zwanej przystawki, a dopiero potem reszty dania (bez zieleniny), uważam za pewną niedogodność, którą wybaczam tylko dlatego, że jedzenie jest co najmniej przyzwoite, a poza tym wszyscy dookoła mówią po francusku. Poza tym czasem jednak zdarzają się takie miłe dodatki, jak na przykład pomidory po prowansalsku, które koniecznie muszę sama spróbować przyrządzić w najbliższym czasie.

  Château d'If

Oprócz tego bardzo przyjemnie wspominam rejs promem z Marsylii na wyspę If, z twierdzą w której swoją celę ma słynny, mimo iż zupełnie fikcyjny, hrabia Monte Christo. Warto wybrać się też na pozostałe wyspy archipelagu Frioul, po których można dłużej pospacerować, zjeść coś i zobaczyć kilka Calanques – zatoczek z wodą bardziej przezroczystą, niż w niejednym polskim kranie :) Jest tam też kilka plaż, trochę kamienistych, ale dzięki tej małej niewygodzie również nie tak bardzo zatłoczonych, jak na przykład w Cassis. Można się do woli opalać, czytać francuskie czasopisma, których zrobiło się mały zapasik i sprawdzać, jak długo wytrzymamy w niezwykle orzeźwiającej wodzie.

Sama Marsylia nie jest może najbardziej atrakcyjna, choć wydaje mi się, że dzięki tytułowi Europejskiej Stolicy Kultury sporo zyskała. Ulice są może trochę zaśmiecone, ale za to w Le Musée des Beaux-Arts można obejrzeć całkiem ciekawy zbiór obrazów pod hasłem „od Van Gogha do Bonnarda” – i przy okazji sprawdzić, ile się zapamiętało z Orsay'a :) Ale są też tam obrazy sprowadzone z Ameryki, których my do tej pory nie mieliśmy okazji oglądać. Poza tym, w południowym słońcu wszystkie te kolory wyglądają jakoś promienniej, niż w Paryżu... Jednak mimo słońca, miło jest wrócić do Polski, gdzie zieleń jest bardziej soczysta, a krajobraz dużo mniej skalisty i przez to mniej surowy. Od dawna odgrażam się, że kiedyś rzucę wszystko i pojadę mieszkać na południu Francji, ale zanim podejmę ostateczną decyzję, muszę jeszcze kiedyś bardziej się zagłębić w Prowansję, tym razem od strony Camargues, Gordes, Rousillon i tych wszystkich malutkich miasteczek, do których nie zdążyliśmy dotrzeć.

Vieux Port, Marsylia

Na koniec dodam, że korzystaliśmy głównie z przewodnika National Geographic o Prowansji i Lazurowym Wybrzeżu, który ogólnie jest całkiem dobry, choć z jakiegoś powodu autor zakłada, że każdy turysta podróżuje po tych okolicach samochodem i ani się nie zająknie o możliwości skorzystania z pociągu albo autobusu. Nie od rzeczy byłoby też umieszczenie kilku mapek centrów opisywanych miast. Poza tym źródłem wielu ciekawostek była książeczka „Prowansja od A do Z” Petera Mayle'a – nie jest to ani wielka literatura, ani praktyczny przewodnik; ot, takie trochę czytadełko, które pozwala bardziej wczuć się w klimat regionu, zwraca uwagę na różne drobiazgi i sympatycznie się przyswaja (najbardziej spodobał mi się fragment o nauce języka prowansalskiego przez autora i próby przetłumaczenia niezwykle kluczowych zdań - polecam). Korzystaliśmy też ze wskazówek Mademoiselle Kier – tych z bloga, i pozyskanych drogą mailową, za które jeszcze raz dziękuję.

auto bez wgnieceń to nie jest auto!