Prasłówka, czyli przegląd prasy francuskojęzycznej. Cz.1 – dokręcanie śruby.

Kto wie, kto wie, może oto jesteście świadkami narodzin cyklu blogowego, który ma szansę zaistnieć więcej niż dwa, trzy razy, zobaczymy. Z pomysłu prasówki zrobiła (zrobiły?) się „prasłówka”, gdyż – jak Wam już się chwaliłam na facebooku – zdarza mi się czytać francuskie gazety, a tam w artykułach co i rusz pojawiają się jakieś ciekawe słówka, wyrażenia i zwroty i Le Robert wie, co jeszcze. I żal by było się nie podzielić tym wszystkim, zwłaszcza że jeśli Wam o tych słówkach napiszę, to może prędzej kilka z nich zapamiętam. (Nawiasem mówiąc, różnicę między l'humeur (f)i l'humour (m) już zapamiętałam, właśnie dzięki wpisowi na fejsbuczku – tych, co mnie jeszcze tam nie śledzą, zachęcam do polubienia, gdyż co do zasady wrzucam tam rzeczy, które na blogu się nie pojawiają).

Wracając do prasówki. Zwykle przeglądam „Le Monde”, czasem trafiam na inne portale i dopiero powoli, nieśmiało sprawdzam, gdzie mi się podoba i co po francusku warto czytać. Jeśli zatem polecacie jakieś francuskojęzyczne gazety lub czasopisma w wydaniach internetowych, proszę Was, koniecznie dajcie mi znać w komentarzach – chętnie poszerzę swoje horyzonty. Tymczasem przeglądam aktualności i często natykam się na jakieś newsy o Polsce. Wiecie, kiedyś sobie myślałam, że to trochę smutne, że zagranicą tak mało się nami interesują, tak niewiele piszą, a jeśli już, to jakieś krótkie, suche komunikaty, przetłumaczone i streszczone z polskiej prasy. Tak jakby nic naprawdę ciekawego się u nas nie działo, żadna światła myśl, sztuka, kultura, cokolwiek. Ostatnio jednak piszą jakby więcej – a jednak nie cieszy.

 

Na pierwszy ogień idzie zatem artykuł o wydarzeniach w Polsce. I znów małe wtrącenie – jeśli jakieś tematy szczególnie Was ciekawią, napiszcie mi o tym, a będę bacznie zwracać uwagę, czy nie trafi się artykuł, który chcielibyście znaleźć omówiony na moim blogu. Przy okazji chętnie poznam bliżej zainteresowania moich zacnych Czytelników :)

Ale do dzieła. Plan jest taki: przejrzyjcie sobie artykuł z Le Monde, który jest dostępny TUTAJ, a następnie wróćcie do mnie, żeby razem ze mną przeczytać go troszkę dokładniej jeszcze raz.

Już sam tytuł intryguje i przyciąga uwagę:

Artykuł dotyczy przyjętej ostatnio przez Sejm ustawy, która ma wprowadzić istotne zmiany w funkcjonowaniu mediów publicznych w Polsce. Czy autor artykułu ma pozytywne odczucia co do kierunku tych zmian? Wystarczy zrozumieć tytuł, by nabrać co do tego wątpliwości.

Według Larousse'a:

Donner un tour de vis, serrer la vis a quelqu'un (familier) - restreindre ses libertés, le traiter avec sévérité (dokręcać komuś śrubę)

Nagłówek sugeruje zatem, że wolność słowa w polskich mediach publicznych może zostać ograniczona.

Pierwszy akapit tłumaczy, że nowy rząd po wyborach parlamentarnych wciela w życie swój program, czyni to jednak avec (...) une absence d’état d’âme – czyli bez sentymentów, myślę że można to kojarzyć również z brakiem oporów, nieoglądaniem się na nikogo i na nic. Takie zachowanie wprawia w osłupienie, szokuje (pantois, pantoise - Qui est suffoqué, interloqué par la surprise). W środę 30 grudnia Sejm (la Diète, la Chambre basse polonaise – zwany też izbą niższą) przyjął ustawę (approuver une loi), która wygasza mandaty dyrektorów publicznych mediów w Polsce.

Następny akapit zawiera kilka dalszych słówek związanych z procesem legislacyjnym. Wspomina, że projekt wymaga jeszcze poparcia Senatu (l'aval du Senat), musi też zostać podpisany przez prezydenta (être promulgué par le président). Że tak się stanie, autor nie ma jednak wątpliwości.

Po cóż te zmiany? Przytoczony cytat jednego z polityków chyba nie wymaga tłumaczenia. Po prostu nie powinno się nieustannie krytykować rządu.

Zaniepokojona tym stanem rzeczy jest Komisja Europejska, która podkreśla kluczowe znaczenie wolnych mediów w krajach Unii, respektujących wspólne wartości (des valeurs communes) stanowiące jej fundament.

W dalszej części autor artykułu wskazuje na ogólne oburzenie międzynarodowych środowisk dziennikarskich wobec przyjętej ustawy, którą traktują jako zamach na niezależność mediów. O braku tej niezależności świadczyć ma to, że osoby na kierownicze stanowiska w publicznych mediach ma powoływać i odwoływać minister, wedle swego swobodnego uznania (selon son bon vouloir). Taka praktyka stoi w sprzeczności (va à l’encontre) z podstawowymi standardami zarządzania mediami publicznymi w całej Europie.

Jak widzicie, Polska nie została przedstawiona w pozytywnym świetle, wydźwięk artykułu jest zdecydowanie krytyczny. Zgadzacie się z taką oceną sytuacji? Ja sama czuję się zaniepokojona doniesieniami medialnymi z ostatnich dni, ale jednocześnie cieszę się, że mam w ogóle szansę o tym przeczytać. Zresztą, znajomość języków obcych pozwoli nam poszukać innych punktów widzenia w mediach zagranicznych, jeśli nasze rodzime publiczne serwisy informacyjne zaczną nagle być niepokojąco jednostronne. Dlatego warto się uczyć francuskiego, prawda? :)